Blog
Skuter Śnieżny Vintage YAMAHA SRX
Pierwszą pojazdem śnieżnym , który nosił oznaczenie modelu SRX, była firma
wyścigowa Sno Pro z 1974 roku, z bardzo nielicznymi egzemplarzami
wykonanymi ręcznie dla raczkującego profesjonalnego toru wyścigowego. Nie
byli wielkimi zwycięzcami ani najbardziej nagłośnionymi saniami Sno Pro, a
większość skuterów śnieżnych nawet i nie posiadała.
Oznaczenie SRX nie było używane w 1975 roku. Wróciło w 1976 i 77 roku dla
gotowych do wyścigów owalnych sprintów Yamaha, które były oferowane w
ograniczonej liczbie zakwalifikowanym niezależnym na zawodach klasy
„Stock”. Zbudowane, by jechać szybko i skręcać w lewo, aż w maleńkim, 2,6-
litrowym zbiorniku paliwa nie będzie już ponad stu oktanowego gazu
lotniczego, sanie miały aluminiowe narty, obrotomierz (prędkościomierz był
opcjonalny), brak przedniej szyby i tylko pozorną przyczepność.
Ed Schubitzke zelektryzował świat skuterów śnieżnych, wygrywając
Mistrzostwa Świata Eagle River w 1976 r. na nieco zmodyfikowanym SRX —
naprawdę niesamowite osiągi jak na fabryczny skuter śnieżny, który mógłby
jeździć z najlepszymi zmodyfikowanymi saniami wyścigowymi innych marek.
Fast Eddie, Bobby Donahue, Dick Trickle, Bob Hulsebus, Oscar St. Onge i
wielu innych, ustanowili godny pozazdroszczenia rekord w zawodach z
zawodnikami SRX ’76 i ’77. Ponadto kierowca/inżynier fabryczny Morio Ito i
jego mechanik Tom Marks wykorzystali SRX jako muł testowy do opracowania
zawieszenia z zawieszeniem sprężynowym dla nadchodzącego owalnego
wyścigowca SSR.
Z toru na szlaki
W 1978 roku SRX stał się modelem terenowym dostępnym dla każdego, kto
chciał go kupić. Umieszczony jako biegacz po jeziorze, te pierwsze chłodzone
cieczą sanie terenowe Yamaha zachowały podstawowy wygląd wcześniejszych
wyścigów fabrycznych, ale w wielu szczegółach była to inna maszyna.
Wzmocniono wiele elementów, w tym wał podnośnika, wał napędowy i ramę
podwozia, która została wzmocniona o większy skok. Narty były stalowe.
Chłodzenie silnika osiągnięto za pomocą tego samego systemu, składającego się
z małej chłodnicy i wymienników ciepła, ale wymienniki montowane w tunelu
zostały wydłużone w celu zwiększenia wydajności chłodzenia. Otwory brzuszne
również pomogły w chłodzeniu. Z uformowanej gumowej gąsienicy usunięto
stalowe knagi. Fotel wyglądał tak samo, ale w rzeczywistości był nowym
projektem. Dostarczono pełne oprzyrządowanie i zamontowano 7-galonowy
zbiornik gazu, a także krótką przednią szybę.
Nowy silnik 440 został zaprojektowany tak, aby działał dłużej niż to, co było
potrzebne do wyścigów sprintów w owalu. Wykorzystując podstawę silnika
SRX z 1977 r. i wał korbowy z różnymi cylindrami, które charakteryzowały się
mniej agresywnym rozrządem portu, nowy silnik miał mniejsze gaźniki z serii
Mikuni VM, niższy stopień sprężania 7,7 do 1 i mniej agresywną krzywą
zapłonu. Wytwarzał około 80 KM na wysokiej jakości gazie pompowanym
zamiast na trudno dostępnym paliwie lotniczym; i można by go zbudować, aby
wytworzyć znacznie więcej mocy. Ale w przeciwieństwie do wszystkich innych
silników sani Yamaha, ten silnik zachował system smarowania z mieszanką
wstępną, jak jego poprzednicy na torze wyścigowym.
Po ustaleniu podstawowej formuły SRX szybko stał się ulubieńcem jezdzców
na torach, jeziorach i szlakach.
Wersja z 1979 roku była dość podobna do wersji z 1978 roku, ale wprowadzono
kilka znaczących zmian w układzie napędowym. Silnik został
przekonfigurowany tak, aby działał na zwykłym gazie, zachowując moc 80 KM
poprzez przerobienie tłoków i dalsze zmniejszenie stopnia sprężania do 7 do 1.
Jednak w przeciwieństwie do innych sań szlakowych Yamaha, nadal wymagał
wstępnie zmieszanego oleju i gazu. Ponownie zwiększono wydajność
wymiennika ciepła i zamontowano nowe sprzęgło napędu YP. Kolor maski
zmienił się z tradycyjnej bieli Yamaha na kruczoczarny.
Pokonać sąsiada
Na rok 1980 Yamaha zdecydowała, że ??może mieć swoje ciasto i je zjeść,
czyniąc SRX bardziej smacznym dla przeciętnego jezdzcy na szlaku. Był
promowany jako sanie, aby nadążyć za Jonesami, Johanssenami lub
Jovanovichami.
Dodanie wtrysku oleju Autolube firmy Yamaha wyeliminowało zamieszanie i
bałagan związany ze wstępnie zmieszanym paliwem, ale także zmniejszyło
kontrolę użytkownika nad mieszanką oleju napędowego. Łatwiejsze do
ciągnięcia węglowodany motylkowe Mikuni zastąpiły tradycyjne jednostki z
serii VM. Zmodernizowano sprzęgło napędu, zastosowano nowe amortyzatory
napełnione azotem i wyeliminowano otwory wentylacyjne, mimo że
pokazywały je zdjęcia przedprodukcyjne. Opcjonalnie dostępny był wymagany
wyścig. Gold został wprowadzony jako kolor wykończenia, z anodyzowanym
na złoto tunelem i brzuchem, co zapewnia niepowtarzalny nowy wygląd.
Niektórzy uważali, że poprzednia wersja premiksu działała mocniej. Kiedy
kupiłem swoją, mój dealer powiedział mi, że wiedząc, do czego zamierzam jej
użyć, pomyślał, że będę szczęśliwszy z resztkami '79 – wspomina nowojorski
wyścigowiec Ice Drag Tony Belluco.
Jednak model z 1980 roku był zdecydowanie sukcesem sprzedażowym, a
Yamaha kontynuowała budowanie udziału w rynku z SRX jako liderem
wizerunkowym. Autolube zapewnił mu przewagę w zakresie wygody nad
wszystkimi innymi saniami typu hot trail na rynku, a jego wygląd i rzeczywiste
osiągi sprawiły, że Yamaha była traktowana bardzo poważnie na coraz
ważniejszym rynku wyścigowym.
1980 Yamaha SRX
Producent: Yamaha Motor Company Limited w Hamamatsu, prefektura
Shizuoka, Japonia Numer modelu: SRX 440D 8K2
Specyfikacja układu napędowego
Silnik: Yamaha RT 439 chłodzony cieczą podwójny tłok
Pojemność: 439cc
Gaźnik: Dwie serie 36mm Mikuni B (motyl)
Współczynnik kompresji: 7,0 do 1
Zapłon: Rozładowanie kondensatora (CD)
Smarowanie: Wtrysk oleju Autolube
Wydech: Podwójne, dostrojone rury w jednym tłumiku
Moc wyjściowa: 80 KM @ 9000 obr/min
Moc elektryczna: 75 watów
Sprzęgło napędu: Yamaha YP
Napędzane sprzęgło: Yamaha
Specyfikacja podwozia
Typ: nitowany i spawany aluminiowy tunel i brzuszek ze stalową przegrodą,
gumowe osłony nad przekładnią kierowniczą i maską z włókna szklanego
Waga: zgłoszone 399 funtów na sucho
Zawieszenie przednie: resory jednopiórowe z amortyzatorami hydraulicznymi
KYB
Postawa narciarska: 35 cali
Zawieszenie tylne: szyny ślizgowe ze sprężynami skrętnymi i 2 amortyzatory
azotowo-olejowe
Gąsienica: 15 na 116 cali formowana guma wzmocniona włóknem szklanym z
napędem wewnętrznym
Hamulec: samoregulująca tarcza mechaniczna
Pojemność paliwa: 7 galonów (USA)
Pojemność oleju: 2,6-kwarta (USA)
Wyposażenie standardowe: Prędkościomierz, obrotomierz, wskaźnik
temperatury silnika, wskaźnik oleju, reflektor kwarcowo-halogenowy,
pokrowiec pod maską