2020-12-04

RANDY MAMOLA HISTORIA

RANDY MAMOLA HISTORIA

Randy Mamola to amerykański motocyklista urodzony 10 października   1959  roku w  San
Jose , USA. Uważany jest on za jednego z najlepszych zawodników w historii  MMŚ którym
nigdy nie udało się zdobyć tytułu mistrza świata.

Kariera:

Motocykle 250 cm³

W  MMŚ  Randy zadebiutował w  1979  roku, w pośredniej kategorii 250 cm³. Reprezentując
ekipę Zago- Yamaha , wystartował w dziewięciu wyścigach, po raz pierwszy w inauguracyjnej
sezon rundzie o GP Wenezueli. Mamola we wszystkich eliminacjach znalazł się w czołowej
dziesiątce, trzykrotnie przy tym stając na średnim stopniu podium. Zdobyte punkty
sklasyfikowały go na 4. pozycji.
Motocykle 500 cm³
Po raz pierwszy w najwyższej kategorii 500 cm³ Mamola pojawił się w  1979  roku, podczas
GP Holandii. W ekipie Zago- Suzuki  wystartował łącznie w pięciu rundach, spośród których
dwukrotnie uplasował się na drugiej pozycji. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 8.
miejscu.
Sezon  1980  był pierwszym dla Randy'ego w pełnym wymiarze. Podpisał wówczas kontrakt z
zespołem Heron- Suzuki . Mamola już w pierwszym podejściu walczył o tytuł mistrzowski ze
swoim rodakiem  Kenny Robertsem . Ostatecznie musiał jednak uznać Kalifornijczyka,
zostając wicemistrzem świata. W trakcie zmagań Amerykanin czterokrotnie plasował się w
czołowej trójce, z czego dwukrotnie na najwyższym stopniu, podczas GP Belgii oraz Wielkiej

Brytanii. Dwa razy startował również z pole position - na belgijskim obiekcie  Spa-
Francorchamps  oraz  Hockenheimringu .
W kolejnym roku startów Randy ponownie brał udział w walce o mistrzostwo. Tym razem
jego największym rywalem okazał się Włoch  Marco Lucchinelli . Sezon rozpoczął bardzo
dobrze, od zwycięstwa w GP Australii. Dzięki temu został pierwszym liderem mistrzostw. W
dalszej fazie mistrzostw lepszy okazał się jednak Lucchinelli i to on sięgnął po koronę.
Mamola po raz drugi zmagania zakończył na drugim miejscu. Randy siedmiokrotnie
zameldował się na podium, a drugi triumf odniósł na torze w Jugosławii.
W sezonie  1982  Amerykanin przeniósł się do ekipy HB- Suzuki . Rezultaty Amerykanina
odbiegały jednak od oczekiwanych. W wyniku urazu nie wziął udziału w trzech rundach z
rzędu. Dzięki świetnej postawie w ostatnich dwóch wyścigach (drugie miejsce i zwycięstwo
odpowiednio w GP San Marino oraz Niemiec) w klasyfikacji generalnej uplasował się na 6.
lokacie.
W drugim roku współpracy z zespołem, wyniki Mamoli wyraźnie się poprawiły. W trakcie
sezonu Randy pięciokrotnie znalazł się w czołowej trójce. Nie udało mu się jednak wygrać
wyścigu, głównie ze względu na dominację rodaków  Freddie Spencera  oraz  Eddie Lawsona .
Ostatecznie rywalizację ukończył na 3. pozycji.
W  1984  roku Mamola po raz trzeci w karierze liczył się w walce o tytuł mistrzowski, pomimo
absencji w dwóch pierwszych eliminacjach sezonu. W ciągu dziesięciu wyścigów aż
dziewięciokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa. Na koniec sezonu
został wicemistrzem globu, za Lawsonem.
Sezon  1985  był wyraźnie słabszy w wykonaniu Mamoli. W pierwszej trójce znalazł się
trzykrotnie, a podczas GP Holandii po raz dziewiąty stanął na najwyższym stopniu. Uzyskane
punkty usytuowały go na 6. miejscu.

W roku  1986  Amerykanin podpisał kontrakt ze stajnią  Lucky Strike - Yamaha , której szefem
był jego były rywal  Kenny Roberts . Mamola powrócił do rywalizacji o tytuł, jednak
ostatecznie przegrał ją z Lawsonem oraz  Wayne'em Gardnerem . Kalifornijczyk znalazł się na
podium w siedmiu wyścigach, a na belgijskim torze Spa odnotował jedynie zwycięstwo w
sezonie.
Rok  1987  był najlepszym sezonem w karierze Mamoli. Pomimo tego po raz czwarty musiał
uznać wyższość rywala, tym razem Gardnera. Randy aż dwunastokrotnie plasował się w
pierwszej trójce, z czego trzykrotnie na pierwszym miejscu. Ostatnie zwycięstwo w karierze
odniósł na torze w San Marino (tam również ustanowił ostatnie najszybsze okrążenie
wyścigu), natomiast pole position w Portugalii.
W sezonie  1988  Amerykanin opuścił czołową stajnię i rozpoczął współpracę z mniej
konkurencyjną ekipą Cagiva. Jego osiągi uległy więc wyraźnemu pogorszeniu. Wystąpiwszy
w dwunastu wyścigach, w sześciu dojechał do mety, zajmując najniższy stopień podium
podczas GP Belgii. Rywalizację ukończył na 12. pozycji.
Sezon  1989  był jeszcze słabszy w wykonaniu Mamoli. W ciągu trzynastu eliminacji,
sześciokrotnie sięgał po punkty, będąc tylko w jednym wyścigu w czołowej dziesiątce. W GP
Jugosławii uplasował się wtedy na siódmym miejscu. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na
18. lokacie.
W ostatnim roku współpracy z tą ekipą Randy w ciągu czternastu rund siedmiokrotnie znalazł
się w czołowej piętnastce. Najwyższą pozycją okazała się lokata, uzyskana podczas GP
Wielkiej Brytanii. W klasyfikacji generalnej zajął 14. miejsce.
Po sezonie przerwy, Amerykanin powrócił do serii, nawiązując współpracę z zespołem
Budweiser- Yamaha . We wszystkich wyścigach, w których dojechał do mety, uplasował się w
czołowej dziesiątce. Podczas GP Węgier po raz ostatni w karierze stanął na podium, zajmując

trzecią lokatę. Zmagania zakończył na 10. pozycji. Po tym roku Randy ostatecznie zakończył
karierę sportową.
Randy Mamola był bardzo lubianym zawodnikiem i to nie tylko ze względu na swą
charyzmatyczność i wspaniałą jazdę. Amerykanin angażował się również w cele
charytatywne. W 1986 roku zbierał fundusze na organizację "Save the Children". Był jednym
założycieli organizacji "Riders for Health", która zapewniała szkolenie oraz motocykle
medyczne dla narodu afrykańskiego. Brał udział również w wielu festiwalach
charytatywnych, również w Afryce. W 2000 roku został wprowadzony do "AMA Motorcycle
Hall of Fame".