Blog
Gilera Historia Motocykli i Skuterów
Historia motocykli Gilera
Historia firmy motocyklowej Gilera rozpoczęła się na początku XX wieku wraz z
wprowadzeniem na rynek VT 317, pierwszego motocykla zaprojektowanego przez Giuseppe
Gilera, w 1909 roku. Po pierwszej wojnie światowej motocykle z płaską głowicą Gilery o
pojemności 500 cm3 wygrywały najważniejsze międzynarodowe wyścigi.
W połowie lat trzydziestych XX wieku pojawiły się motocykle z górnym wałem rozrządu,
takie jak Quattro Bulloni 500 i Otto Bulloni. W 1936 roku wyprodukowano Rondine,
futurystyczny motocykl wyścigowy ze sprężarką i silnikiem o pojemności 500 cm3.
Rondine ustanowił wiele rekordów świata (274,181 km / h na przelotnym kilometrze w 1937
r.: wyczyn, który pozostał niepokonany przez prawie 20 lat) i zapewnił Dorino Serafiniemu
tytuł mistrza Europy w 1939 roku.
Po wojnie Gilera powrócił z nowym Saturno 500 i szeregiem średnio-małych silników. Na
torze wyścigowym nowe czterocylindrowe motocykle o pojemności 500 cm3 zdominowały
Mistrzostwa Świata MotoGP, gwiazdy epickich pojedynków z Nortonem, Moto Guzzi i MV
Agustą zdobyły sześć tytułów w wyścigach motocyklowych w latach 1950-1957.
Umberto Masetti był mistrzem świata MotoGP w latach 1950 i 1952, za nim uplasował się
Geoff Duke # 57 (trzy tytuły mistrza świata w wyścigach motocyklowych) i Libero Liberati
(jeden tytuł). Gilera zdobył również sześć tytułów światowych konstruktorów, trzy
zwycięstwa Tourist Trophy (TT), siedem tytułów w mistrzostwach Włoch i spektakularne,
rekordowe zwycięstwo Bruno Francisciego w Milan-Taranto.
Ogółem do czasu wycofania się z wyścigów motocyklowych w 1957 roku Gilera wygrał 40
wyścigów World Grand Prix. Był niekwestionowanym konkurentem również w wyścigach
motocykli terenowych, dominując podczas międzynarodowych imprez Six Days.
Na rynku motocyklowym Gilera zyskała reputację dzięki swoim średniocylindrowym
motocyklom turystycznym - Giubileo, Rossa, Turismo, Sport - osiągając imponujące wyniki
produkcyjne; jego topowe modele, oprócz Saturno (wybrany przez siły zbrojne Włoch),
obejmowały 300 Bicilindrica.
W 1969 roku Gilera dołączył do Piaggio Group, która ponownie uruchomiła historyczną
markę posiadającą dwa pierścienie, koncentrując się na produkcji średnich i średnio-małych
motocykli oraz szeregu motocykli szosowych i terenowych.
Występ Gilery w wyścigach Cross and Regularity ożywił tradycyjny blask jej nazwy, przy
wsparciu wiodących innowacji, takich jak futurystyczny 125 Bicilindrica Cross.
W latach 80-tych pojawił się nowy czterosuwowy, jednocylindrowy silnik z dwoma wałami,
początkowo 350 i 500 cm3, później o pojemności 600 cm3, który osiągnął swój szczyt w
serii RC enduro (600 i 750), odnosząc dwa zwycięstwa w rajdzie Paryż-Dakar oraz w
Rajdzie Faraonów. W klasie 125 Gilera był liderem w dziedzinie motocykli dzięki
wszechmocnemu SPO2 i futurystycznemu CX125.
Gilera powrócił do występów w Mistrzostwach Świata Moto GP 250 cm3 w 1992 i 1993 r.
W 1993 r. produkcja została przeniesiona do Pontedera, gdzie marka skupiła się na rozwoju
sportowych skuterów, takich jak Runner, innowacyjny skuter szosowy, obecnie
czterosuwach: wersje 125 i 200cc.
W 2000 roku Gilera rozszerzyła swoją ofertę o rewolucyjne DNA, automat, który przeniósł
koncepcję skutera-roweru na nowy wymiar. Pod koniec 2003 roku zadebiutował maksymalny
skuter Nexus, oznaczający powrót Gilery do klasy 500 cm3. Ponad 40 koni mechanicznych
mocy, wyrafinowane rozwiązania konstrukcyjne i łatwa jazda sprawiły, że Nexus stał się
najbardziej sportowym skuterem na rynku.
W 2007 roku Gilera GP 800 stała się jak dotąd najszybszym i najpotężniejszym skuterem.
Pojazd posiadał wszystko: dwucylindrowy silnik, 8 zaworów, 839 cm3, elektroniczny wtrysk
chłodzony cieczą i 75 koni mechanicznych mocy. Gilera GP 800 była łącznikiem między
osiągami i przyjemnością prowadzenia modelu ze średniej półki a praktycznymi cechami
skutera o dobrej ładowności, ochroną aerodynamiczną i komfortem jazdy.
Drugim wyróżniającym się nowym produktem z 2007 roku był Gilera Fuoco: dzięki
efektownej konstrukcji i podwójnemu zapłonowi, elektronicznie wtryskowemu silnikowi 500
cm3 Fuoco jest standardem w ekskluzywnej technologii trójkołowej Piaggio Group:
fundamentalne osiągnięcie w dziedzinie bezpieczeństwa i przyjemność z jazdy.
W 2001 roku dwupierścieniowa marka wykonała nieoczekiwany ruch kiedy to rozpoczęła
starty w Mistrzostwach Świata w klasie 125, powrót do wyścigów stał się możliwy dzięki
przejęciu hiszpańskiego Derbi przez Piaggio Group. W składzie z młodym kierowcą
Manuelem Poggiali (Republika San Marino) Gilera był jednym z liderów w kategorii 125.
20 maja 2001 r. w miejscowości Le Mans, Manuel zorganizował spektakularny wyścig w
którym zwyciężył podczas Grand Prix Francji i ponownie umieścił Gilera na najwyższym
stopniu podium.
Pod koniec sezonu Poggiali odniósł jeszcze dwa zwycięstwa (GP Portugalii w Estoril i GP
Comunitat Valenciana) i ukoronował wyjątkowy występ zostając mistrzem świata 125,
dodając jednocześnie kolejny tytuł do galerii sław Gilera, 44 lata później ostatni tytuł mistrza
świata zdobył Libero Liberati.
W 2002 roku obronił swój tytułu. Po raz kolejny Poggiali nadał tempo wyścigom, dzięczyłski
zwycięstwu w Mugello, które przeszły do ??historii motocykli. Z czterema zwycięstwami
Poggiali walczył do ostatniego GP 125 cm3, ale ukończył starty na drugiej pozycji.
Rok 2003 był okresem przejściowym. Po dwóch udanych latach produkcji nastał trudny
proces rekonstrukcji, aby przygotować się na odrodzenie, żmudne zadanie z dala od światła
podium, ale takie, które odniosło sukces w mistrzostwach 2004 roku.
Po raz pierwszy od powrotu do wyścigów Gilera otworzył sezon w składzie z zawodnikami:
Stefano Perugini i Fabrizio Lai.
Po integracji Aprilii z Piaggio Group, Gilera powraca do MotoGP w 2006 roku, wraz z
Marco Simoncelli, młodym kierowcą z regionu Romagna we Włoszech ścigającym się w
klasie 250. W 2007 r. apetyty na zwycięstwa wyścigowe podwoiły się dzięki Roberto
Locatelli, weteranowi MotoGP, który jeździł obok nieżyjącego już Simoncelli.
Pierwsze zwycięstwo Gilery w klasie 250 miało miejsce w sezonie 2008, kiedy nieżyjący już
Marco Simoncelli zwyciężył w GP Włoch w Mugello. Powtórzył ten wyczyn podczas GP w
Barcelonie. Simoncelli, który zginął w wypadku podczas MotoGP września w 2011 roku,
wygrał także GP Niemiec oraz Australii, a w GP Malezji zdobył tytuł Mistrza Świata
MotoGP 2008 w klasie 250 cm3.
Po raz Włoch kolejny jadący na Gilerze został mistrzem świata 51 lat po Libero Liberati.
Kończąc sezon triumfów, Marco Simoncelli wygrał również ostatni wyścig w Walencji na
swojej Gilera 58, będąc ubranym w specjalne barwy z okazji stulecia marki
W 2009 r. obrona tytułu była dla Simoncelliego wyjątkowo trudna. Zaczęło się od wypadku
podczas treningu, który zmusił go do opuszczenia pierwszego wyścigu w Katarze i miał
negatywny wpływ na jego wyniki we początkowych wyścigach sezonu.
Pomimo tego odniósł sześć zwycięstw i walczył o tytuł aż do ostatniego GP. Ale potknięcie
podczas rundy w Walencji zniweczyło jego marzenie o powtórnym mistrzostwie świata. Był
to również ostatni rok w klasie 250 cm3. Gilera zakończył mistrzostwa świata z ostatnim
tytułem w 250 cm3.
Gilera Moto GP | Tytuły w kategorii producentów motocykli
1952 – MotoGP / 500 cc
1953 – MotoGP / 500 cc
1954 – MotoGP / 500 cc
1955 – MotoGP / 500 cc
1957 – MotoGP / 350 cc
1957 – MotoGP / 500 cc
Gilera MotoGP | Tytuły w kategorii motocyklistów
1950 – Umberto Masetti, Italy – 500 cc
1952 – Umberto Masetti, Italy – 500 cc
1953 – Geoff Duke, Great Britain – 500 cc
1954 – Geoff Duke, Great Britain – 500 cc
1955 – Geoff Duke, Great Britain – 500 cc
1957 – Libero Liberati, Italy – 500 cc
2001 – Manuel Poggiali, RSM – 125 cc
2008 – Marco Simoncelli, Italy – 250 cc