Blog
Aprilia Historia Marki
Dzięki 294 wygranym w Grand Prix w mistrzostwach świata w wyścigach szosowych Aprilia
jest rekordzistą pod względem liczby zwycięstw wśród wszystkich europejskich producentów
w historii konkurencji motocyklowej. Towarzyszą im imponujące 54 tytuły światowe: 38 w
Mistrzostwach Świata w Wyścigach Drogowych (20 w 125 i 18 w 250), 7 w Superbike
(podwójne zwycięstwo kierowcy i producenta w 2010, 2012 i 2014, producenci w 2013) i 9 w
Dyscyplinach OFF ROAD (7 w Supermoto i 2 w Trial). W grudniu 2004 r. Aprilia wchodzi
w skład grupy Piaggio, która wraz z reorganizacją Noale Racing Division doprowadza markę
z Veneto do zwycięstw w Mistrzostwach Świata w Wyścigach Motocyklowych i poszerza
horyzonty aktywności sportowej: od powrotu do dyscypliny off road , World Rally, do
debiutu - w 2009 roku – Aprilii RSV4 w World Superbike. W tym samym okresie Aprilia
zgromadziła również 28 tytułów światowych i niezliczoną kolekcję tytułów europejskich i
krajowych. W każdy weekend na całym świecie motocykle Aprilia wyjeżdżają na
międzynarodowe i lokalne tory, utrzymując wysoką klasę włoskiej i europejskiej jazdy
motocyklowej, podsycając pragnienie motocyklistów do ścigania się i wychowując młodych
jeźdźców, którzy mają zamiar startować w mistrzostwach świata.
Lata 60 / 70
Aprilia rozpoczyna produkcję motocykli pod koniec lat 60., a już w 1970 r. Produkuje
motocross „pięćdziesiąt”, który przekształciłby się w 125, aż do pojawienia się pierwszego
konkurencyjnego motocrossu w połowie lat 70.
Po debiucie w sporcie Motocross w 1975 r. Aprilia bierze udział w Mistrzostwach Świata w
wyścigach motocyklowych, aby zmierzyć się z bezkonkurencyjnym Japończykiem w
niezwykle konkurencyjnej klasie 250.
Lata 80
Jest rok 1985, a pierwszy motocykl ma aluminiową ramę z podwójną belką w połączeniu z
widelcem Marzocchi i tylnym amortyzatorem zamontowanym na zawieszeniu typu „pro
lever”. Jego silnik to dwucylindrowy 2T Rotax z poziomo umieszczonymi cylindrami. W
swoim debiucie 23 marca 1985 r. w Kyalami w Południowej Afryce Loris Reggiani zajmuje
12. miejsce. Przez resztę mistrzostw motocykl osiąga tak dobre wyniki, że Reggiani zajmuje
najniższy stopień podium (trzecie miejsce) w Rijece, a następnie powtarza swój wynik w
Imoli. W 1987 r. Aprilia 250 szybko osiąga szczyt. Nowe ulepszenia podwozia i silnik
pomagają mu osiągnąć drugie miejsce (Salzburg i Rijeka). Zwycięstwo jest w zasięgu ręki i
tak naprawdę udaje się to w Misano. Jest 30 sierpnia 1987 roku, a Reggiani osiąga swoim
AF1 250 pierwszy sukcesu w wyścigu Grand Prix. W 1988 r. Aprilia startuje w klasie 125 i
od razu, we francuskim GP, zdobywa pierwsze podium w kategorii 8 litrów.
Lata 90–95
Kilka sezonów później, spragniony rezultatów, Aprilia 250 zmienia się radykalnie, zaczynając
od swojej nazwy: RS250V pojawia się w sezonie 1991, a nowy motocykl natychmiast okazał
się wyjątkową maszyną. Zwycięstwo nadchodzi w Chili na torze Assen,i zostaje natychmiast
powtórzone przez Reggiani na Paul Ricard. Wkrótce rodzi się wielki talent: Max Biaggi
wygrywa mistrzostwa Europy 250.
Rok 1991 to także pierwsze zwycięstwo w klasie 125 dla Aprilii: Alessandro Gramigni
wygrywa w Czechosłowacji.
W 1992 roku pojawia się pierwszy tytuł dla Aprilia w Mistrzostwach Świata w wyścigach
motocyklowyc: Alex Gramigni zostaje 125 Mistrzem Świata. I tak 250 plasuje się solidnie na
szczycie: Chili wygrywa w Hockenheim, Assen i Donington, Reggiani w Jerez i Magny
Cours, a debiutant, Biaggi, wygrywa swój pierwszy GP w Kyalami. Aprilia wygrywa także
dwa mistrzostwa świata w wyścigach w terenie: Tommy Avhala zostaje mistrzem świata w
World Trial z Aprilia Climber, a Aprilia jest mistrzem wśród producentów. Po roku 1993, w
którym zarówno motocykle 250, jak i 125 potwierdzają swoją konkurencyjność, i są bardzo
blisko zdobycia tytułu. Nadchodzi rok sukcesów: w 1994 roku Max Biaggi wygrywa w
Australii, Malezji, Holandii, Czechach i Barcellonie, i staje się mistrzem świata w klasie 250
na Aprilii.
W tym samym roku Kazuto Sakata zostaje mistrzem świata na swojej Aprilii 125: wygrywa w
Australii, Hiszpanii i Czechach. Aprilia zbiera także osiem pól startowych i dziewięć
najszybszych okrążeń wyścigowych. Aprilia debiutuje również w klasie 500, a Reggiani
jeździ wyjątkowo zwinnym dwucylindrowym.
W sezonie 1995 Biaggi i Aprilia są nie do powstrzymania: Malezja, Niemcy, Włochy,
Holandia, Wielka Brytania, Czechy, Argentyna i Europa przynoszą kolejne zwycięstwa w
sezonie, które utwierdzają Maxa Biaggi'ego jako mistrza świata a Aprilla zdobywa pierwszy
tytuł wśród producentów. Z drugiej strony Sakata nie jest w stanie powtórzyć występu w
klasie 125 i zamyka sezon na drugim miejscu: Aprilia i tak wygrywa trzy razy, w Wielkiej
Brytanii i Czechach ze swoim świata, a po raz trzeci - w Brazylii - z Masaki Tokudome. W
klasie 500 dwa cylindry robią kilka kroków do przodu a Reggiani kończy na 10. miejscu
przed kilkoma oficjalnymi cztero cylindrowcami.
Lata 96–2000
W 1996 roku Max Biaggi zostaje trzykrotnym mistrzem: Malezja, Japonia, Hiszpania,
Włochy, Francja, Wielka Brytania, Czechy, Katalonia i Australia to przystanki na triumfalnej
drodze, która prowadzi Biaggi do trzeciego z rzędu mistrzostwa świata. Tytuł producenta
staje się faktem dzięki zwycięstwom Tokudome w Indonezji, Japonii, Niemczech i San
Marino, Perugini w Malezji i Wielkiej Brytanii oraz bardzo młodego Valentino Rossi w
Czechach, Oettla we Włoszech i Gary McCoya w Australii.
W 1997 r. Aprilia wygrywa dwa kolejne Mistrzostwa Świata w kategoriach: zawodnik klasy
125 i producent. Nosicielem nowych kolorów jest Valentino Rossi, który dosłownie dominuje
w najmniejszej klasie, odnosząc 11 zwycięstw w 15 wyścigach: Malezji, Hiszpanii,
Włoszech, Austrii, Francji, Holandii, San Marino, Niemczech, Brazylii, Wielkiej Brytanii,
Katalonii i Indonezji.
Sezon 1998 jest triumfem dla Aprilii, która w klasie 250 wygrywa 13 z 14 wyścigów GP,
oddając rywalom tylko wyścig otwierający w Japonii. Loris Capirossi wygrywa mistrzostwo
wśród jeźdźców. Przewaga Aprilii 250 polegała na tym, że jej zawodnicy czterokrotnie
stawiali kroki na podium. Aprilia wygrywa również z dużą przewagą 250-e Mistrzostwo
Świata wśród producentów.
W klasie 125 Kazuto Sakata wygrywa Mistrzostwa dzięki sezonowi pełnemu dominacji w
Wielkiej Brytanii, Francji, Hiszpanii i Japonii.
Rok 1999 to rok kiedy Valentino Rossi wygrywa 250-y tytuł na wspaniałej dwucylindrowej
Aprilii RSW, pokonując rywali 9 razy. Dzięki Rossiemu „klienci” Aprilii błyszczą a są nimi
Battaini, Waldmann, McWilliams i Lucchi. Dzięki nim Aprilia dwukrotnie wygrywa
Mistrzostwa producentów. Odważny, dwucylindrowy projekt 500 ma moment świetności w
Donington: Harada zbliża się jak zawsze do zwycięstwa, które osiągnął Paul Ricard, oraz
czwartego miejsca w Mugello (gdzie zajął pole position) i Katalonii. Rok 1999 jest również
rokiem debiutu Aprilii w mistrzostwach SBK. Dzięki dwucylindrowemu RSV Mille
producent z Veneto po raz pierwszy pojawia się na rynku z doskonałymi motocyklami
czterosuwowym.
Lata 2000 - 2005
Konsekracja następuje w 2000 roku: Aprilia po raz pierwszy bierze udział jako oficjalny
zespół w Superbike. Od razu z askakuje: Troy Corser odnosi pięć zwycięstw i cztery
Superpole, i prawie zdobywa tytuł. W Mistrzostwach Świata w wyścigach motocyklowych
trwają zwycięstwa: Roberto Locatelli jest mistrzem świata w klasie 125, zdobywając po raz
piętnasty tytuł mistrza świata dla Aprilii. W 2001 roku SBK osiąga sukcesy odnosząc trzy
zwycięstwa (dwa razy wygrywa Corsera a raz dla Laconi), ośiem podium i trzy Superpoli.
Jest to przejściowy rok w Mistrzostwach Świata w Wyścigach Motocyklowych: w klasie
250 Aprilia odnosi pięć zwycięstw, a tylko dwie w klasie 125 (Cecchinello w Katalonii i
Sanna w Niemczech). Ale w 2002 roku powraca z przytupem: Aprilia dominuje w
Mistrzostwach Świata w Wyścigach Motocyklowych. Zdobywa z 4 wieńce: dwa tytuły
światowego producenta w klasach 125 i 250 oraz dwa tytuły jeźdźców w 250 z Marco
Melandri i 125 z Arnaud Vincent. 8-litrowe Aprille wygrywają 8 z 16 wyścigów zgodnie z
harmonogramem, natomiast w klasie 250 ich supremacja jest absolutnie miażdżąca. Cztero
litrowe motocykle wygrywają 14 z 16 wyścigów. Rok 2002 to także rok trzycylindrowego
debiutu RS Cube, który Aprilia wprowadza do zupełnie nowej klasy regina MotoGP. W
2003 roku Aprilia zdobywa trzy tytuły: Tytuł Producenta w klasie 125 (z 10 zwycięstwami),
jeźdźca w klasie 250 (głośny Manuel Poggiali wygrywa mistrzostwo w swoim debiucie) i
tytuł producenta w klasie 250 (dzięki 14 zwycięstwom). Sezon MotoGP jest bardziej
niespokojny: RS Cube świetnie debiutuje w rękach Colina Edwardsa i Nori Hagi, osiąga
najszybszy czas okrążenia podczas GP Francji i wykazuje zachęcającą wydajność; potem
nadchodzi ciemny okres. 2004 i 2005 to dwa sezony przejściowe, w których Aprilia powraca
do ścigania w terenie. Noale Racing Division przenosi także swoje umiejętności do
Motocross, Enduro i Supermotard: rewolucyjny dwucylindrowy silnik Aprilia daje Jerome
Giraudo historyczny tytułu mistrza świata w kategorii S2. Tytuł mistrza wśród producentów
zostaje osiągnięty w mistrzostwach MotoGP w klasie 125.
Lata 2006 - 2009
Dzięki przystąpieniu do Grupy Piaggio i reorganizacji dywizji, Aprilia osiąga swój rekordowy
sezon w 2006 roku, zdobywając sześć mistrzostw świata: młody Hiszpan Jorge Lorenzo (w
klasie 250) i Alvaro Bautista (w 125) wygrywają tytuł oraz podwójny tytuł w klasyfikacji
producentów. Dwa tytuły Supermoto( S2) zostają dodane do jedynego w swoim rodzaju
MotoGP: Francuz Van Den Bosch zostaje mistrzem świata, a Aprilia zdobywa mistrzostwo
wśród producentów. Następny sezon (2007) to powtórka z pięcioma mistrzostwami: do
tytułów Producenta w 125 i 250 dołączają wieńce Lorenzo w 250 i węgra Gabora Talmacsi w
klasie 125. Tytuł S2 wśród producentów zdobyty zostaje w World Supermoto. Dwa kolejne
tytuły zdobyte zostają w MotoGP w 2008 roku: tytuły producenta w 125 i 250 są dowodem
dominacji Aprilii w najmłodszych klasach mistrzostw świata. Ale rewolucja jest tuż za
rogiem w 2009 r. Aprilla rozpoczyna swój najbardziej ambitny projekt. Równolegle z
wprowadzeniem na rynek RSV4, rewolucyjnego motoru supersportowego,
charakteryzującego się niezwykle zaawansowanym 4-cylindrowym silnikiem o pojemności
1000 cm3, Aprilia Racing planuje powrót do mistrzostw świata Superbike. Aprilia wybiera
jeźdźca do projektu a jest nim Max Biaggi, którego powrót do Noale następuje dwanaście lat
po jego ostatnim tytule w klasie 250, a obok niego startuje Shinja Nakano. Pierwszy rok
pokazuje ciągły rozwój motocykla, a pierwsze zwycięstwo ma miejsce na torze w Brnie. Do
tego zwycięstwa dodano osiem podium, co potwierdza jakość projektu i umiejętności
jeźdźca. MotoGP przynosi 3 tytuły: tytuł kierowcy 125 z Hiszpanem Julianem Simonem oraz
tytuł producenta zarówno w wersji 125, jak i 250. W 2009 roku pojawiły się również pierwsze
sukcesy dwucylindrowego motocykla RXV 4.5, którego Aprilia używa w wielkich rajdach: w
rajdzie faraona Paolo Ceci zwycięża w klasie 450, a Aprilia zajmuje solidne czwarte miejsce,
ścigając się z motocyklami posiadającymi znacznie większe silniki. Jest to prolog
wprowadzający Aprilia RXV 4.5 do Dakaru 2010.
Rok 2014
Mistrzostwa Świata Superbike 2014 zakończyły się triumfem Aprilii, która zdobywa zarówno
tytuł jeźdźca, z francuskim zawodnikiem Sylvainem Guintoli, jak i tytuł producenta, dzięki
Aprilia RSV4. Sezon SBK 2014 był bardzo zabawny i cechował go świetny powrót Guintoli i
Aprilii do znanego z Kawasaki Toma Sykesa, który w połowie sezonu wydawał się
niedopokonania. Jednak dzięki serii imponujących zwycięstw zawodnicy Aprilia, Sylvain
Guintoli i Marco Melandri, najpierw wyprzedzili Kawasaki do tytułu producenta, a następnie
dotarli do ostatniej decydującej rundy w Katarze z Francuzem zaledwie 12 punktów za
liderem. Na torze Losail Sylvain Guintoli zakończył wyścig, który przejdzie do historii
Superbike, a dzięki dwóm znakomitym i niepodważalnym zwycięstwom w dwóch nocnych
wyścigach na pustynnym torze wyprzedził Toma Sykesa, zdobywając po raz pierwszy koronę
mistrza świata.
Aprilia podwaja sukces, stając się mistrzem świata wśród producentów trzeci rok z rzędu,
potwierdzając niekwestionowaną techniczną przewagę RSV4, włoskiego motocykla, który
stałsię najlepszą konkurencyjną marką na świecie od roku debiutu w World SBK (2009),
wygrywając 7 światowe tytuły (trzech jeźdźców i czterech producentów). Ta kombinacja
mistrzostw świata (jeździec i producent) jest trzecią w przypadku Aprilii RSV4 po pokonaniu
konkurencji w 2010 i 2012 roku z Maxem Biaggi.
Po amerykańskiej rundzie w Laguna Seca przewaga Sykesa (Kawasaki) nad Guintoli
wynosiła 44 punkty, co stanowiło ogromną różnicę a w sezonie pozostały tylko trzy rundy.
Od tego czasu RSV4 i jego jezdzcy okazują się nie do pokonania. W Jerez i Magny-Cours
Aprilia zdominowała wyścigi wygrywając trzykrotnie z Melandri (i Guintoli na drugim
miejscu za każdym razem) i raz z Guintoli (i Melandri na drugim miejscu). Były to niezwykle
ważne punkty, które pozwoliły Aprilii dogonić Kawasaki w Mistrzostwach Świata
producentów, a Guintoli pojawił się na rundzie w Katarze przegrywając z Sykes zaledwie 12
punktami.
Rok 2015
Sezon 2015 oznaczał powrót Aprilii do klasy MotoGP na rok przed pierwotnie ogłoszonym
harmonogramem. W rzeczywistości strategia Grupy Piaggio polegająca na zaangażowaniu
marki Aprilia do najwyższej klasy polegała na sprzyjaniu szybkiemu wzrostowi
konkurencyjności, skupiając wszystkie wysiłki techniczne i organizacyjne Aprilia Racing na
opracowywaniu prototypów dla najwyższej kategorii. Z tego powodu Aprilia Racing pojawiła
się na torze przy wsparciu porozumienia zawartego z Gresini Racing. Po sezonie „testów
wyścigowych” motocykliści Alvaro Bautista (Hiszpania) i Stefan Bradl (Niemcy) byli w
stanie konsekwentnie dostroić maszyny RS-GP Aprilia, a nawet kilkakrotnie znaleźć się w
pierwszej dziesiątce. Były to pocieszające wyniki, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę fakt,
że pierwsza nowoczesna Aprilia MotoGP to tak naprawdę motocykl laboratoryjny, w dużej
mierze wywodzący się z dominatora RSV4 WSBK, który posłużył do zdobycia wiedzy i
umiejętności potrzebnych do zaprojektowania nowego prototypu, który pojawił sie w 2016
roku. Równolegle do wysiłków w MotoGP RSV4 potwierdził swój status zwycięskiego
motocykla w World Superbike. V4 z Veneto, ujeżdżany przez zawodników Leona Haslam
(Wielka Brytania) i hiszpańskiego debiutanta Jordiego Torresa, wygrał 3 wyścigi i zajął 10
miejsc na podium, potwierdzając swoją konkurencyjność. Kolejne niezwykłe miejsce na
podium (jedenastew 2015 r.) wywalczył Max Biaggi, który w wieku 44 lat a zarazem trzy lata
po wycofaniu się z wyścigów, podczas drugiego występu z dziką kartą (po rywalizacji w
rundzie Misano) zajął wspaniałe drugie miejsce na torze Sepang w Malezji. Ostatni wyścig
Superstock 1000 FIM Cup zapewnił Aprilii i Lorenzo Savadori zasłużone zwycięstwo w
mistrzostwach 2015, zdobyte po 4 pierwszych miejscach i trzech podium z ośmiu rund
sezonu. Aprilia również zdominowała marki, zdobywając tytuł producenta ze 176 punktami:
34 przed BMW, 39 przed Ducati, 64 przed Yamahą i 118 więcej niż Kawasaki.
Rok 2016
Rok 2016 to roku debiutu na torze Aprilia RS-GP, pierwszego motocykla MotoGP
zaprojektowanego i zbudowanego w całości przez włoski Departament Wyścigowy,
zaczynając od ekskluzywnego „wąskiego” silnika V4, który do tamtej pory był wizytówką
Aprilii. Sprawdzeni jezdzcy, Álvaro Bautista i Stefan Bradl, wykazali się konsekwentnymi
postępami z 26 punktami w 18 wyścigach w kalendarzu MotoGP, dzięki czemu zespół Aprilia
zajął siódme miejsce na koniec sezonu. W World Superbike maszynami RSV4 zarządzał
zespół satelitarny (jeźdźcami byli Alex De Angelis i Lorenzo Savadori, debiutując w WSBK).
W ten sposób RSV4 kontynuował demonstrację swojej wartości w konkurencji fabrycznej. W
MotoAmerica Claudio Corti i Team HSBK (startujący w Superstock 1000) wywalczyli kilka
miejsc na podium, wyprzedzając nawet mocniejsze Superbike. W Superstock 1000 FIM Cup
Kevin Calia zakończył sezon na trzecim miejscu, szczycąc się siedmioma ukończonymi
startami na punktowanych pozycjach(z dwoma podium) w ośmiu rozgrywanych wyścigach.